Czy Święta koniecznie muszą być spędzane z rodziną? Czy dla naszych dzieci największą wartością jest czas spędzony z bliskimi (w sensie biologicznym)? Czy spędzanie Świąt tylko ze swoimi dziećmi z dala od naszych rodziców musi być smutne?
Ja na te wszystkie pytania odpowiadam tak samo, czyli „Nie”. Dla mnie ważne jest, żeby uniknąć niepotrzebnego stresu. Nie jestem także fanem grania w wigilijne bingo.
Pierwsze wrażenie – bardzo zabawne (i jakże prawdziwe) te teksty, potem już jest to dla mnie coraz bardziej smutne. Te rozmowy przy wigilijnym stole często są prowadzone zupełnie bez kontaktu pomiędzy rozmówcami. Zadający pytanie niekoniecznie jest zainteresowany odpowiedzią. Taki klimat nie podoba mi się wcale. Nie widzę też w tym żadnej wartości dla moich dzieci. W grupie facebookowej Rodzicielstwo Bliskości (https://www.facebook.com/groups/432509253460052) sporo rodziców narzeka na trudności w byciu z rodziną (szczególnie z dziadkami) w Święta. Chodzi o rodziny, które nie wspierają wychowywania w duchu RB, a co więcej – krytykują rodziców i oceniają ich dzieci, a także porównują je do innych znanych sobie, które są grzeczne, ułożone. To trudna sytuacja, ale czy aby na pewno bez wyjścia?
A co by się stało, gdybyśmy w takiej sytuacji spędzili Święta wyłącznie ze swoimi dziećmi? Moje doświadczenia pokazują, że są one:
- luźniejsze (bo bez wielkich oczekiwań i bez stresujących przygotowań),
- bez wigilijnego bingo,
- bez oceniania,
- bez porównywania,
- mniej męczące.
Nie namawiam nikogo do spędzania Świąt w taki sposób. Mówię tylko, że jest to jedna z możliwości. Zastanawiam się, co złego mogą wywołać spędzone w ten sposób Święta. W moim przypadku nic. Ja się z tym czuję dobrze.
PS
Jeszcze jedno. Ja nie zmuszam moich dzieci do pocałunków czy uścisków, jeśli już spędzam Wigilię z dziadkami, dalszą rodziną czy znajomymi. Dotyczy to także dowolnego innego spotkania. Wierzę, że dzięki temu będą w stanie lepiej o siebie zadbać w późniejszym wieku.
Mariusz Pisze 